Moestuin 82

Ik heb deze keer een reuzepastinaak geoogst. Ik heb nog nooit zo’n grote pastinaak van de moestuin gehaald of in de winkel gezien. Vorig jaar waren mijn pastinaken erg klein of kwamen ze helemaal niet op, en nu had ik eerst twee normale pastinaken en nu zie je op de foto hieronder dus de reuze pastinaak. Ik heb er inmiddels voor drie keer soep van gekookt. Ik denk dat de Oost-Indische Kers in de buurt van de pastinaak me geholpen heeft om die zo groot te laten groeien. Hij had hem eigenlijk overwoekerd. Ik dacht in eerste instantie ook dat hij door te weinig zonlicht maar heel klein zou blijven, maar mogelijk doordat de Oost-Indische Kers het water in de grond houdt of benevolente insecten aantrekt heb ik een kanjer van een pastinaak. Ik weet dus eigenlijk niet waarom hij zo groot is. Ik heb de pastinaken gewoon half april gezaaid en de kiemtijd was zoals gewoonlijk ook altijd vrij lang. Het duurt wel twee of meer weken voordat het zaad ontkiemt en dan verder groeit. Maar nu, zo eind november, net voordat de vorst intreedt, wilde ik toch alles er vanaf halen qua bladgewassen en wortel-achtigen en kwam deze pastinaak dus vanuit het niets tevoorschijn.

Afgelopen woensdag kwam ik op de tuin aan en toen was de tuin bedekt met een mooi laagje sneeuw en had ik de kans om een prachtig plaatje te schieten. Het is leuk om op deze manier elke keer dat je op de moestuin komt, voor de verrassing te staan hoe het er weer voor staat. De zonnebloemen die ik er de vorige keer had uitgehaald en tegen de heg had aangezet waren onder het gewicht van de sneeuw gevallen. Daarom heb ik ze maar opgeraapt en tegen de hoek van de bramen/frambozenstruiken gezet, in de hoop dat de zaadlijsten nog een beetje in de lucht blijven hangen en op die manier nog functioneel kunnen zijn voor de puttertjes. Zodat ze in de winter nog wat zaden kunnen eten en ondertussen nog wat insecten mee kunnen eten van mijn tuin.

Ik vind het eigenlijk wel grappig hoeveel ‘moestuin’ manieren er zijn om je moestuin te bewerken, de ‘er mag geen onkruid te zien zijn’ manier, of ‘het moet wel biologisch zijn zonder gif’ of soms ook biodynamisch met de keuze om je gewassen te planten/oogsten juist bij wassende of afnemende maan, alles bedoeld om de juiste energieën vanuit de aarde en de lucht in je plantjes te sturen. En pas geleden heb ik kennis genomen van de ‘no dig’ manier, die zoveel betekend als niet teveel in de aarde graven om die niet te verstoren om zo het ecosysteem niet te verstoren. Hoewel ik daar ook wel een fan van ben en ook wel inzie dat je eigenlijk het ecosysteem niet teveel moet verstoren (lees: de kleine diertjes in je tuin zoveel mogelijk het werk moet laten doen) om de tuin en de planten te laten groeien, vind ik dit toch wel een moeilijke manier van tuinieren. Voor mijzelf is het ook zeker wel een zekere vreugde om gewapend met de riek de nieuwe mest/compost over de tuin uit te slingeren en die dan met goede zin onder te spitten. Ik spit echter wel op zo’n manier dat er grote hoogteverschillen te zien zijn tussen de brokken aarde. Als je dan een paar dagen later terugkomst, zie je allemaal kleine spinnenwebjes in de kuilen van het spitten. Dat betekent dus eigenlijk dat mijn tuin vol zit met kleine spinnetjes die daar genoeg denken te vangen aan kleine insectjes. Dus alles gladharken doe ik niet meer, om de spinnetjes de gelegenheid te geven een webje te bouwen. Het laat me zien dat minder doen, vaak beter is voor de beestjes in de tuin en ik vind het ook leuk om te ervaren dat de spinnetjes het ook naar de zin hebben op mijn tuin.

Op de foto hierboven, zullen de spinnetjes het wel koud hebben!