Mijn moestuin ligt op een complex in Nijmegen-Zuid met zo’n 200 tuinen, mijn perceel bedraagt ongeveer 180 m2 en heeft een kas en een schuur voor het gereedschap. De grond is los en een beetje zanderig en tot nu toe groeit alles er goed op. Daardoor was dit regenachtige jaar eigenlijk best wel een heel goed jaar qua opbrengst. Twee derde deel krijgt veel zon en een derde deel ligt wat meer in de schaduw, dus voldoende variatie om allerlei teeltwijzen te proberen.
Ik heb een vast ritme om naar te moestuin te gaan. Ik ga het hele jaar door op zaterdagmorgen van 9.30 uur tot 12.00 uur naar de moestuin en in de zomer (als het ’s avonds langer licht is) ga ik ook op woensdagavond. Hiermee redt ik het aardig om de moestuin (lees het onkruid) voldoende onder de knie te houden. Ik vind het mooi om structureel twee vaste tijden in de week te gaan, want bij de meeste dingen in het leven waarin je succesvol wilt zijn, geldt het eenvoudige adagium dat je eenvoudig op moet komen draven en er zijn. Ik heb de afgelopen twee jaar gemerkt dat ik nog geen één keer geen zin had. Ook als het regende ging ik met de auto en kon ik mijn schuur opruimen of was er nog voldoende onkruid te verwijderen in de kas of tomaten op te binden.
Verder merkte ik de afgelopen twee jaar ook op dat als ik op vrijdag vertelde wat ik het weekend ging doen en ik vertelde dat ik naar mijn moestuin ging om dit of dat te doen, dat er dan eigenlijk altijd een leuke respons kwam. Of het was een jonge stagiaire die vertelde dat ze weleens op bezoek ging bij haar opa die dan achter zijn huis een moestuin had. En met weer een andere collega kwam op de een of andere manier het gesprek op aardperenstamppot uit en kon ik laten weten dat ik zeker wel wat kilo’s aardperen kon leveren om dat weer eens te maken. Hoewel ik in het algemeen dus meer een schrijver dan een prater ben, bleek toch eigenlijk wel dat mijn hobby een leuke manier was om met collega’s of soms ook op verjaardagen of feestjes een dankbaar en veilig gespreksonderwerp was.
Wat ik eigenlijk toch ook wel leuk vind om te zien op de moestuinvereniging is de grote diversiteit aan verschillende mensen die moestuinieren. Er zijn voldoende leden die aan het klassieke beeld van de oudere pensionado doen denken met keurig alle groenten in rijtjes en de grond helemaal zwart zonder dat er een onkruidje in groeit. Ik ben er nog niet helemaal achter hoe ze dat nu voor elkaar krijgen. Ook omdat onze tuinvereniging staat in wat ooit een ‘Vogelaarwijk’ heette zijn er redelijk veel tuinleden van diverse afkomst. Dan hebben we het over Oost-Europeanen, maar ook een aantal Turkse, Marokkaanse, Afghaanse en Chinese families hebben een stuk tuin om hun groenten in te telen. Vaak staan er net wat andere groenten in, en dat maakt het leuk om eens bij hen in de tuin te spieken ter inspiratie. Ook heerst er een grote vrijgevigheid onder de verschillende tuinleden. Ik heb al eens stekjes bindsla, aardbeien, kruisbessen en venkel gekregen en ook worden er regelmatig het overschot aan groenten aangeboden op de bankjes die op het verenigingsterrein staan. Gisteren kreeg ik van mijn Chinese achterbuurvrouw een chayote (een stekelige vrucht die volgens wikipedia naar komkommer smaakt) en het afgelopen jaar heb ik ook mijn overschot aan courgettes, komkommers, aardperen en rabarber op het bankje gelegd voor andere leden van de tuinvereniging. En altijd vonden de te vondeling gelegde groenten gretig aftrek. Ook omdat mijn tuin aan het begin van het tuincomplex gelegen is (bij het parkeer terrein) komen er ook regelmatig oudere buurtbewoners of nieuwe aspirant-tuinleden even aan de heg informeren hoe het er nu allemaal aan toegaat bij onze vereniging. Altijd volgt er dan een leuk gesprek over de mooie plek en de groente die zich op dat moment dan weer in haar volle glorie tentoonspreidt.
#chayote #integratie #socialecohesie #communityfarming
Moestuin 82 
Plaats een reactie